Wszystkie sznurki fabuły są bardzo niezręcznie związane w kilku scenach w bardzo nieinteresujący sposób. Jest ona poprowadzona bezblędnie, no może poza końcówką, gdzie uważam, że jak to często w grach, być może zabrakło chęci, może czasu, może pomysłu. W zasadzie bardzo łatwo zanurzyć się w warstwie zagadek templariusz. Sama gra nie ma wyśrubowanego poziomu trudności, natomiast dość gładko prowadzi nas przez fabułę podrzucając coraz to kolejne wskazówki dotyczące rozwiązania intrygii. To już klasyk w świecie point'n'clicków ze wspaniałą grafiką, fabułą (no właśnie, czy aby na pewno?) oraz udźwiękowieniem. Jest to wersja odświeżona graficznie wraz z kilkoma nowymi częściami gry, jak wątek Nico Collard i jej ojca. No więc powróciłem do Broken Sword, tym razem w wersji Director's Cut. Poza tymi karkołomnymi, które przy powtórnym przejściu najczęściej idą gładko i dobrze, bo te karkołomne zazwyczaj przynoszą niewiele przyjemności, a więcej frustracji. Samych zagadek poza tymi najbardziej karkołomnymi nie pamiętam, więc ponowne ich rozwiązywanie na nowo sprawia przyjemność. Nie mam na myśli tego, że nic z nich nie rozumiałem, natomiast kiedy ogrywam je na nowo okazuje się, że rozumiem zdecydowanie więcej, a sama przyjemność z grania jest większa. Gry gatunku przygodowego, które w sporej większości przechodziłem po raz pierwszy wiele lat temu, stanowiły pewną barierę zarówno jezykową jak i związaną z moją ówczesną wiedzą, żeby w pełni się nimi cieszyć. W ogóle ponowne przechodzenie gier, a już w szczególności przygodówek to przedni pomysł. 80% PCPonowne przejście Broken Sworda było świetną decyzją.

Broken sword directors cut review